غر غرای مادرانه

حالا جدای از غر غر اصلا نمی دونم چرا روزهای زندگی ما اینطور سریع می گذره و نمی تونم رو رشد ترنم اونطور که دلم می خواست تمرکز کنم اصلا انگار نه انگار که من کلی برنامه براش داشتم کلی وسایل کمک آموزشی براش خریدم و می خواستم که باهاش کار کنم فکر می کنم دچار روزمرگی شدم ولی آخه چیکار کنم از روزهام فقط به زور غذا دادن به ترنم و تعویض جاشو و خوابوندنشو و غذا درست کردن و این چیزها یادم می یاد اصلا فرصت نمی کنم به بازی کردن با ترنم و یا برنامه هایی که داشتم برسم امروز تو سررسیدم هم نوشتم که آیا من واقعا به تنهایی می تونم از پس رشد یک انسان بر بیام؟

نمی دونم چیکار می تونم بکنم تا هم مدیون دخترم نباشم و هم خودم روحیم رو به دست بیارم